Sizi buradan anıyorum Erdal Hocam, tercih döneminde söylüyordunuz ‘Okan Mimarlık’ diye…
Tercih listesine yazdım ve şans o ki burası çıktı sonuçlarda. Ben ne mimarlıktan anlarım ne de kalem tutmaktan.
Neyse konumuz mimarlık falan değil, adını sahibinin soyadından alan Okan Üniversitesi. Kampüsü Tuzla’da. Yurdu kampüsünde. Ufak, sıkıcı, 4 kişilik bir oda. Pencerenin dışında futbol ve basketbol sahası. Zaman bilmeksizin koşuşan öğrenciler. Evet ben de bu tek düzeliğin ortasında kalmış bir hazırlık sınıfı öğrencisi. Ne arabam var ne de arabam olsa gezmemi sağlayacak şehir bilgim. Ulaşımı dert, zaman geçmek bilmez. Hafta sonu geldiğinde başlasın sıkıntılar, dersler iyi hoş; zamanı geçiriyor. Öğreniyorum üç beş kelime. Hocamız var Ganalı. Adı Kofi, K.K olarak geçiyor ismi ders programında. Bir keresinde soy ismini de görmüştüm bilgisayarında ama şuan anımsamıyorum. Kendisi 40 yaşında. 2 çocuğu var, 17 ve 13 yaşlarında olmak üzere. Tabi yanılmıyorsam ve bizi taklaya getirtmediyse…
Tam şuan, oda arkadaşım olan Ahmet Abi, sitemkar tavırlarla astım hastalığımdan kaynaklanan odada sigara içemeyişinden dert yanıyor bana. Ben de dertlendim nedense bilmiyorum, açtım şarkımı.
Hakikaten dertler biter mi? Yalnızlık, sıkılmışlık, bitmek bilmeyen bir sosyal olma eğilimi… Her şey yalnız olmadığımızı hissedip kendimizi tatmin etmek için değil mi? Onun için yalandan yere gülmüyor muyuz arkadaşlarımızın hiç komik olmayan sözde esprilerine. Onun için üzmüyor muyuz ötekinden daha az değerli olan bir başka kişiyi. Her şey yalan, her şey saçma. Kıytırık bir hafta sonunda canım sıkıldı diye kendimce saçma bir yazar edasıyla basıyorum klavyenin beyaz tuşlarına.
Klavye demiş ve teknolojiye göz kırpmışken belirtmek isterim, bugün ilk defa yurt dışından ürün sipariş ettim. Paramı çektiler bir güzel. Ancak hala sistem üzerinde bir hareketlilik yok. Umarım taklaya gelmem. Öğrenciyim ne de olsa.
Kalksam bi’ dert, otursam bi’ dert. Bitsin desen de dertler biter mi?
Bir cevap yazın