23 Nisanlarımı anımsarım, ilk seferlerinde kendimi hakikaten önemli hissederdim, ne de olsa bugün bana ithaf edilmişti, değil mi? Bendim bu günün odak noktası, ülkede cidden önemli bir eylem gerçekleştirilmiş ve bu bana adanmıştı…
Çocuktum, çocuktuk. Hepimizin hayalleri vardı, ben öyle sanırdım en azından. Sonra zamanla gördüm, çocukların hiç bir önemi yoktu bu özel günde. Tamam kabul etmeliyim bazı çocukların önemi vardı, yaklaşık 5-10 kadar çocuk. Her kanalın ana haberinde, “Yönetim çocuklardaydı!” başlığıyla sunulan o 5-10 çocuk… Gerisini kim umursardı? Ben çocukken bu böyleydi, bugün anladım hala öyle. Bugün denk geldi öyle, uzun süre sonra alışveriş yapmaya çıktım. Kahvaltı yapmamış bir halde saat 1’e kadar gezindim, bakındım.
Sonrasında bir simitçide kahvaltı yaparken 23 Nisan kutlamasına denk geldim bir AVM organizsayonu olan. Bir elin parmakları kadar kırmızı üniformalı kişi ellerinde borazan-davul ‘gençlik marşı’ çala çala uygun adımda geziniyorlar. Aralarında çocuk pek tabii yok, çocuklara bir faydaları yok, benim içinse fos bir gürültüydüler. O sıra gözüme bir abla takıldı, elinde akıllı telefonu ve bu sınırlı sayıda üyeden oluşan bandoyu video kaydına almakla meşgul. Aklımdan geçti tabii, çocuk nerede bu görüntüde? Nerede bu çocuklar, bu ‘büyükler’ kafalarınca bir sistem kurmuşlar ve bunu çocuklar için yapıyoruz diyerek saçmalıyorlar.
Neyse ki, güzel yürekler hala mevcut, sabah bu alışveriş merasimini gerçekleştirmek amacıyla yolda yürürken ileride bir abla elindeki bir poşeti babasıyla bir şeyler satmaya çalışan muhtemelen gariban bir çocuğa uzattı, sanıyorum “al bakalım senin olsun” deyip yoluna devam etti. Poşetin içinden oyuncak bir bebek çıktı çocuk nasıl sevindi anlatamam, ama babasının sevinci de ondan aşağı kalır değildi. Ablamız mutlu suratlarla arkasına arada bir baka baka yoluna devam etti.
23 Nisan, herkesin bayramıdır, içimizde bulunan her çocuğun bayramıdır. Hiç değilse evsiz hayvanlara gösterdiğimiz değeri de insanlara gösterelim….
Bir cevap yazın