Şuan bir uçaktayım, şehirler arası bir yolculuk esnasında fark ettim ki insanlığımız kalmamış. Hani şu kişinin kendinden bildiği işlerden birisi…
Evvelden hatırlarım, daha minik bir bacaksızken annemle yaptığımız otobüs yolculuklarında biz bir şey yiyorsak yanımıza önümüze arkamıza ikram ederdik. Aynı şekilde yolculuk komşularımız da bizlere aynı nezaketi gösterirdi. Tabi arada telefondan bağıra çağıra konuşan düdükler çıkar elbet ama onlar zaman ve mekanda birer sabit nokta, her yerdeler.
Neyse işte yolculuk esnasındayım şuan yanımda 2 kız oturmakta bir şeyler yiyorlar, kendi aralarında koyu bir sohbetle sürekli camdan aşağıyı görme merakındalar. Ben ise kulaklığı taktım, müziklerin dünyasında at koşturuyorum.
Yediklerinde gözüm yok elbet ama ben bir merhaba demiş olsam onlar da yediklerinden ikram edip ben geri çevirsem vb. Bence toplum açısından olumlu etkileri olur ancak bizim kimseye güvenimiz yok ki 1 saatlik yolculukta rastgele denk gelen birisine güvenelim saygı duyalım.
Haydi şimdi hep birlikte tanımadığımız her insan tanesi bizim için yokmuş gibi davranarak sarsılmaz dik duruşumuzu koruyalım. Neyse yaşlı aksi dede ve nineler yerine hiç ses etmeyen vatandaşlarla yolculuk etmesini pek tabii yeğlerim.
Bir kere bir teyzeyle münakaşaya girmiştim “bu koltuk bize aitti sana kim sattı bileti” şeklinde bir soru yöneltince ben şaştım kaldım afalladım vay canına şimdi yandım, ruhuma sağlık ruhsarcığım ölmemiş… Yok bu başkaydı neyse.
Velhasıl kelam öyle dikkatimi çekti yazayım dedim tespitim de yok sonuç kısmım da.. Var olun!
Bir cevap yazın